تو برف بارونی
این‌طور که پیداست محسن چاوشی بالاخره راه خودش را پیدا کرده است و در انتخاب و خواندن آهنگ‌ها به ثبات رسیده است. پس از آلبوم ناامیدکننده‌ی «ژاکت» او خیلی زود دست به کار شد و آلبوم «حریص» را منتشر کرد. آلبومی که یادآور روزهای خوب گذشته‌ی او بود. حالا بیشتر از یک ماه است که «پرچم سفید»ش در بازار موسیقی پاپ به احتزاز درآمده است. کاری که آن را در ادامه‌ی حریص می‌دانم.
پرچم سفید با موسیقی و ترانه‌های متنوعش می‌تواند همه‌ی مخاطبین محسن چاوشی را راضی کند. حالا دیگر صدای محسن چاوشی برای او تبدیل به امضا شده و شخصیت خاصی پیدا کرده است. ترانه‌های حسین صفا روزبه‌روز دلنشین‌تر می‌شود و بیشتر از پیش با صدای چاوشی هم‌آهنگ.
مطمئناً طرفداران صدای محسن چاوشی همان روز اول این آلبوم را تهیه کرده‌اند و مثل همیشه این کار در بین آن‌ها موافقین و مخالفین بسیاری داشته است. اما من به عنوان کسی که هیچ‌وقت طرفدار پروپاقرص محسن چاوشی نبوده‌ام و گاه از او بسیار انتقاد هم کرده‌ام، پرچم سفید یک اثر شنیدنی و قابل تامل است.
پیشنهادم این است که حتماً ترانه‌های « مردم‌آزار»، «جوابم نکن»، «خواب بعدازظهر»، «قطار» و «هر روز پاییزه» را گوش کنید. و خب، اگر بیت بی‌جا و نامأنوس «اره رو چون فرو کنی …» در «بگو مگو» نبود، این ترانه‌ی خوب را هم پیشنهاد می‌کردم ولی می‌بینید که هنوز نمی‌شود به انتخاب‌های چاوشی کاملاً اعتماد کرد.
چاپ‌شده در روزنامه‌ی فن‌آوران اطلاعات، شنبه ۲ اردیبهشت ۱۳۹۱
لینک کوتاه: https://foadsadeghian.ir/l2yi
